Armenië

1-9-07 t/m 20-9-07

Na maar liefst één nacht in Tbilisi geslapen te hebben, neem ik 's ochtends de Marshrutka naar Vanadzor in Armenië. Het is niet een standaard bussation in Tbilisi, dus sta ik verkeerd. Gelukkig mag ik gratis met de bus mee naar de goede. De Marshrutka zit lekker vol en ik zit vast op de achterbank. En zoals altijd in die minibusjes is men bang voor een beetje frisse lucht. Dit houdt in dat er altijd een of andere muts bij een raam zit wat open kan en deze angstvallig dichthoudt. Ofwel, het wordt een flink aantal uren puffen en vooral zweten. Via een volgens mij verlaten route, we komen zeker een half uur geen andere auto tegen, komen we bij de grens. Douane van Georgië verloopt soepel. Bij de douane van Armenië moet ik een visum kopen voor $ 30,00. Dit gaat makkelijk, dus na een goed uur landje wisselen sta ik in Armenië. Hup de warme bus weer in. Gelukkig is de weg hier beter en na een uur sta ik in Vanadzor. Is een redelijke plaats met zelf een soort van trendy café. De volgende dag is zondag en ik probeer eerst een bus te krijgen naar Alaverdi. Nou is men in de Caucasus nooit vroeg op, leven begint, geloof ik, pas een beetje na een uur of negen, maar op zondag is dat nog erger. Met een khachapuri en een flesje water neem ik uiteindelijk toch maar een taxi. Ik bezoek 3 kerken, waarvan 2 op de Unesco lijst staan. De route naar Alaverdi loopt door Debed Canyon, een waanzinnig mooie route. De eerste kerk is Sanahin Monastery uit de 10de eeuw. Een groot complex onder de bomen. De cover van de LP is hier genomen, vandaar ook de problemen met Azerbaijan. Tweede is Haghpat Monastery, Deze staat open op een berg met wederom nog gave gebouwen. Let wel, er is natuurlijk veel gerenoveerd, maar Unesco waardig. Laatste stop is Akhtela Monastery, ook weer gelegen op een berg en van buiten niet echt bijzonder. De deur van de kerk zit op slot, maar al snel komt er een sleutelbewaarder het slot open doen. Van binnen prachtige fresco's, sommige nog uit de 13de eeuw. De maandag neem ik de Marshrutka naar Yerevan, de hoofdstad. Eerste nacht neem ik een B&B bij een echtpaar, die kamers verhuurd. Ik ben niet alleen, er zijn ook nog een aantal Tjechen en een Schot. Kamer is echter dusdanig warm dat ik na een klassiek Armeens ontbijt verkas naar een hostel met airco. Hier zal ik in totaal zo'n negen dagen verblijven. De maandag verken ik de stad en laat mijn haar kortwieken. Intussen heb ik zo'n beetje dagelijks contact met Mary van Orient en Co in Teheran, die mijn visum aanvraag voor Iran behandelt. Om mijn tijd nuttig te besteden loop ik  dinsdag naar de Indiaase ambassade, deze is echter dicht. Dan via een omweg naar het monument van de Armeense genocide in 1915. In dat jaar werden meer dan 1 miljoen Armeniërs door de Turken afgeslacht. Ook in de jaren erna zijn nog zeker een half miljoen Armeniërs vermoord. Man, vrouw en kinderen op afgrijzelijke manieren. Het monument en museum zijn zeer indrukwekkend, ongelooflijk dat maar zo weinig landen deze daad tegen de mensheid erkennen. Terug in de stad probeer ik een rondleiding te krijgen bij Ararat, cognac, en de Wine Plant, maar men doet niet aan individuen. Goed dan geen drank van hen dus. De avonden en namiddagen breng je in Yerevan op terassen door die in elk park te vinden zijn. Vooral bij de Opera is het vol met trendy tentjes. Wat dat betreft is Yerevan een zeer westerse plaats. Woensdag terug naar de Indiaase ambassade, nu zijn ze wel open. De dames zijn erg behulpzaam en helpen met het invullen van de aanvraag, die schijnbaar verder via Nederland loopt. Van Iran heb ik nog steeds geen nieuws. Ik mag mijn paspoortt houden en kan na vijf dagen mijn visum ophalen. Ik bezoek de Cascade trappen en  het museum met manuscripten, sommige uit de 10de en zelfs 9de eeuw. Tevens een bezoek aan het monument en het museum onder het gigantische beeld van de Mother of Armenia. In het museum foto's e.d. van de strijd voor Ngorno Karabach, een verhaal apart. De donderdag ga ik met een Amerikaanse jongen naar Garni. Hier is een Griekse tempel met Romeins badhuis. De tempel is goed gerestaureerd. Dan door naar Geghard, ook al op de Unesco lijst. Helaas geen taxi, er gaat geen openbaar vervoer, maar we krijgen wel een lift met een tourbus naar Geghard. Geghard Monastery is wederom fabelachtig. Deels uitgehouwen in de rotsen is ook weer prachtig gerestaureerd. Ik denk dat dit wel de mooiste is die je in Armenië kunt zien. Vrijdag verlaat ik het hostel en pak de Marshrutka naar Sevan. Hier is op een peninsula een compleet holiday resort in Lake Sevan gevestigd. Hotels, campings en basic bungalows langs een helder en verfrissend meer. Het ligt een stuk hoger dan Yerevan, dus 's ochtends en 's avonds behoorlijk fris, heb mijn jas dus wel nodig. Ik blijf hier twee nachten hangen. En doe de zaterdag helemaal niets. Lezen en wat rondlopen. De zondag ben ik weer optimistisch en wil een bus pakken langs de hoofdweg naar Dilijan, echter ik kan lang wachten, want er komt niets. Dan met een taxi Sevan zelf in om er achter te komen dat er geen bus gaat. Intussen Mary in Teheran weer gebeld en..jawel mijn visum is erdoor. Ze geeft me het referentienummer, dat ik nodig heb op de ambassade. Dus in plaats van naar Dilijan met de bus terug naar Yerevan en terug naar Envoy Hostel. 's Maandags naar de Iraanse ambassade, helaas, hier is nog niets bekend. Bummer. Gelukkig hoor ik 's middags dat het nu wel in orde is. Dus dinsdagochtend eerst naar de bank en het visum betalen, dan naar de ambassade waar ze nu wel de fax hebben. Opnieuw een formulier invullen, pasfoto's afgeven plus kopie van paspoort en woensdagmiddag na 15.00 uur kan ik hem weer ophalen. En weet je wat, jawel woensdagmiddag heb ik dan eindelijk mijn visum voor Iran. Donderdag weer naar de ambassade van India waar ik mijn paspoort afgeef en 's middags weer ophaal. Intussen is mijn planning van 7 tot 10 dagen Armenië opgelopen naar 20 dagen. Maar goed, Yerevan is een relaxte stad, dus zo erg is het niet. Heb natuurlijk ook wel het een en ander gedaan gedurende dat wachten. Onder andere naar de Art Gallery (hangen ook een heel aantal Hollandse en Italiaanse meesters), historisch museum en Eschmiadzin. Laatste is een plaatsje even buiten Yerevan met een aantal mooie kerken. En dan op 14 september is het tijd om de leuke dames van Envoy Hostel achter te laten en met de bus naar Jermuk te gaan. Volgens info vertrekken er bussen om 10 en 11 uur. Wel, ik ben mooi op tijd, helaas is de info dat niet meer. Eerste bus vertrekt pas om 15.00 uur, dus wachten maar. Uiteindelijk pas om half zeven in Jermuk. Omdat het een stuk hoger ligt dan Yerevan is het er vooral 's avonds heerlijk fris. Jermuk is bekend om zijn gezonde water en vele sanatoria. De volgende dag laat ik me dan ook maar even behandelen met een stevige massage (ja, moet het ook hier proberen). Op zondag de 16de neem ik een gele gammele bus terug naar richting Yerevan en stap uit in Vaik. Hiervandaan een bus richting Stepanakert in Ngorno-Karabagh, ik stap echter weer uit op de kruising naar Sisian. Vanaf de kruising wandel ik de 7 km naar Sisian. Is lekker warm in de zon, maar na een kilometer of 5 word ik meegenomen door wat blijkt een taxi, is niet altijd zichtbaar, vooral niet als de passagier je erbij roept. Die middag maak ik het lopen nog wat  erger door in de zon dwars door het land (wel in een rechte lijn blijven lopen) naar Zorats Karer te gaan. Dit is een soort Stone Henge. Grote stenen in een ovaal met gaten erin die in lijn staan met de sterren. In het midden een grafplaats. Qua natuur is het hier een stuk kaler. In de plaatsen zie je wel bomen en parken, maar de bergen zijn kaal, soms een struikje, maar dat is vaak een uitzondering. Dus de 10 kilometer heen en terug naar Sisian is zonder enige schaduw. Maar wederom is de zon wel fel, maar is het niet erg heet. De 17de neem ik om 10 uur de enige bus naar Goris, een uurtje verder. Hier check in in een B&B op een perfecte plek. Het huis ligt tegen een heuvel aan en heeft een schitterend uitzicht over de stad en omgeving. De gastheer en vrouw zijn super aardig. Mag de was doen en ga 's avonds met de eigenaar de stad in en bezoek een redelijk trendy restaurant (trendy voor daar dan.). De volgende dag neem ik een privé taxi naar Tatev

 Tatev Monastery

klooster. Onderweg wederom prachtige vergezichten en kleine plaatsjes. We stoppen o.a. bij Satan's Bridge. Een steen die in een canyon is gevallen en zo een brug vormt. Hier ook warm water bronnen, alhoewel het fris is is het water uitnodigend warm. Tatev Monastery ligt ook nu weer op een bergpunt. Het zijn eigenlijk 3 kerken in drie groottes, de kleinste staat op het poortgebouw. De kerken zelf zijn niet zo bijzonder, de gebouwen en ruimtes er omheen zijn wel de moeite waard. Zo ook weer het uitzicht. Om 14,00 uur ben ik terug in Goris en na even uit gerust te hebben op het balkon wandel ik de stad in naar Old Goris. Hier zijn rotsen als cones op de berghellingen (ook dus te zien vanaf het balkon) met daarin grotwoningen. Niet meer bewoond, meest gangbare worden als stal of opslag gebruikt. Erg makkelijk klimmen is het niet, de rotsen zijn van een zwaar aangedrukt zand, dus laat het makkelijk los. De 19de pak ik de bus richting Iran. Eerste stop is Kapan waar ik een 1,5 uur moet wachten op de volgende bus. Dan door naar Agarak. Het laatste stuk gaat langs de grensrivier met Iran. Aan Armeense zijde wachtposten en hekken. Ook schijnen er her en der nog landmijnen te liggen. De natuur lijkt aan Iraanse zijde gelijk op dat wat je van Iran verwacht. Dor, droog en ruig. Ik neem een hotel op een kleine kilometer van de grens, zodat ik het de volgende morgen kan lopen. Is een redelijk hotel, maar ik heb het idee dat ik de eerste toerist ben die er komt. Dan nog even de stad in voor een paar laatste biertjes en wat eten. Terug in het hotel blijken er drie Engelse werklui te zitten, die voor de overheid op de grens een scanapparaat voor vrachtwagens aan het installeren zijn. Met hen nog wat Millers weg werken. Dat was voorlopig het laatste alcohol voor Iran. De volgende ochtend wandel ik na het ontbijt naar de grens. Alhoewel er al een rij vrachtauto's staat wandel ik als eerste naar binnen. Het gebouw is redelijk nieuw, maar daar alle beambten nog aan het thee drinken zijn, moet ik maar vragen waar ik me moet melden. Na eindelijk te worden geholpen word ik geregistreerd in een boek, met de hand ja, als nummer één van die dag. Dan door een deur, hier maar weer vragen. Iemand wordt weer opgetrommeld en zet uiteindelijk een stempel in mijn paspoort. Dan nog een controle?? Geen idee waarom en ik mag verder. Dus naar de brug en naar Iran.

Conclusie Armenië: een schitterend land met prachtige natuur en kerken op waanzinnige plaatsen. Ondanks dat het land met bijna alle buren in onmin leeft, is men erg gastvrij en eerlijk. Een prettig land om in te reizen en zeker het bezoeken waard.